Je hoeft niet altijd eindeloos te graven in wat er allemaal misging of waarom je niet zo lekker in je vel zit.
Soms is het genoeg om gewoon even het lichtknopje te zoeken, dat kleine sprankje richting, hoop of helderheid dat je weer vooruit helpt.
De afgelopen jaren heb ik met veel mensen gesproken die vastliepen; mensen die ik mocht begeleiden bij hun volgende stap.
Ze kwamen altijd met vragen over studie of loopbaan, maar in de praktijk bleek er regelmatig meer te spelen: angsten, perfectionisme, (in of net uit) een burn-out, twijfel, onrust of invloed van hun omgeving, waardoor het nog lastiger was om een keuze te maken. (Lees hier mijn blog over de keuzeparadox, waarom het zo moeilijk is om keuzes te maken.)
Soms adviseerde ik iemand om eerst met een psycholoog aan de slag te gaan, eerst eens wat rust en ruimte creëren, zodat er daarna weer plek is om aan de toekomst te werken.
Maar vaak wilden mensen toch liever meteen starten met een studie- of loopbaantraject. En eerlijk is eerlijk: zowel de coachee als ik waren blij dat ze dat deden.
Dat bleek een goeie zet
Na één gesprek ontstond er al iets van vertrouwen/een lichtje in een (soms donkere) tunnel.
Waarvan ik eerst dacht dat mijn trajecten misschien niet “diep” genoeg zouden zijn en daarom dacht te moeten doorverwijzen, bleek juist het korte, krachtige en resultaatgerichte karakter de sleutel. Niet te veel graven in het verleden, maar kijken naar de toekomst. Waar wil je naartoe? Wat is de eerste stap?
Alleen al dat vooruitzicht — het weer kunnen zien van richting — gaf mensen lucht en energie. Ze gingen met meer rust en vertrouwen de deur uit dan waarmee ze binnenkwamen. En regelmatig volgde later nog een berichtje: “Ha Olga, ik heb een baan gevonden en ik heb er echt heel veel zin in”
Blog-inspiratie
Twee dingen kwamen afgelopen week samen en gaven me dat duwtje om eindelijk weer eens een blog te schrijven.
De eerste aanleiding was een column van Sergio van der Pluijm (en de bijbehorende podcast) die al maanden op mijn “hier wil ik iets over schrijven”-lijstje stond. In die column schreef hij over het concept Single Session Therapy: één krachtig gesprek, precies op het moment dat het nodig is. Geen lange trajecten, geen wachttijden, maar gewoon een eerlijk gesprek dat iemand weer verder helpt. De volledige column en eventueel heel uitgebreide podcast aflevering, kun je hier lezen of beluisteren. Ik geloof hier echt in; zeker de moeite waard!
De tweede aanleiding was de afgelopen week; Ik hoorde zó veel verhalen, op mijn werk, in mijn privé-omgeving, van coachees, allemaal te maken met mensen die vastlopen. En vastlopen kan om heel veel verschillende redenen gebeuren. Maar de gemene deler bij allemaal was dat ze het gevoel hebben dat ze het licht en de richting even kwijt zijn en daardoor veel onrust ervaren.
Soms is therapie bij een psycholoog gewoon nodig; zonder twijfel. Maaaaar lang niet altijd.
Toch lijkt dat vaak de enige route die mensen zien: “dan moet ik maar in therapie.” En juist dát maakt het soms nog zwaarder, zeker met de lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg.Toch geloof ik dat het in veel gevallen ook anders kan.
Stipje op de horizon
Soms helpt het al om gewoon te beginnen met één goed, resultaatgericht gesprek: Een gesprek waarin iemand luistert, meedenkt en helpt om de richting weer te zien — zonder dat het zwaar of ingewikkeld hoeft te worden.
Mijn werk richt zich nog steeds op studie- en loopbaanvragen, daar ligt mijn kracht. Maar juist binnen dat kader merk ik hoe vaak gevoelens van onrust, twijfel of angst samenhangen met het missen van een doel, een richting of dat stipje op de horizon. Zodra die weer zichtbaar wordt, ontstaat er ruimte, vertrouwen en vaak ook rust.
Van geen richting naar richting, van niets naar iets...dat is vaak al meer dan genoeg om weer in beweging te komen. En daar kun je vaak met enkele gesprekken al heel veel bereiken.
Reactie plaatsen
Reacties